άλλη δημοκρατία

Πρόγραμμα τριημέρου

Α) Άμεση δημοκρατία 5/9

Β) Κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία 6/9

Γ) Υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών 7/9

Όλες οι θεματικές εργασίες θα γίνουν στις αίθουσες της θεολογικής σχολής και οι μεγάλες συνελεύσεις στο αμφιθέατρο της νομικής.

Το πρόγραμμα που έχει μέχρι τώρα διαμορφωθεί είναι το εξής:

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου Άμεση δημοκρατία:

Διεξαγωγή θεματικής “δικτύωση και διάδραση μεταξύ των συνελεύσεων άμεσης δημοκρατίας, συλλογικοτήτων & επιτροπών” εισήγηση: Ράδιο Ένταση – πλατεία συντάγματος. 5.30μμ

Διεξαγωγή θεματικής «παράκαμψη μεσαζόντων και συνεταιρισμοί», εισήγηση: ΣΠαΜε – Κώστας Νικολάου καθηγητής ΕΑΠ, 5.30μμ

Διεξαγωγή θεματικής «Οικοκοινόητες και παράλληλη τοπική οικονομία», εισήγηση: Γιώργος Κολέμπας συγγραφέας – οίκο-γεωργός , 5.30μμ

Διεξαγωγή θεματικής «αστικές καλλιέργειες» εισήγηση ΠερΚα – Πάνος Τότσικας «Πρωτοβουλία για έναν αυτοδιαχειριζόμενο αγρό στο Ελληνικό», 5.30μμ

Συνέλευση με θέμα την «άμεση δημοκρατία», εισήγηση: Michael Albert (ΗΠΑ znet – οικονομολόγος) – Νίκος Ηλιόπουλος (Πανεπιστήμιο Paris X) – Roberto Ramirez (Μεξικό ΑPPO – λαϊκή συνέλευση του λαού της Οαχάκα), 8.30μμ

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου Κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία:

Διεξαγωγή θεματικής «δίκτυο αλληλέγγυας οικονομίας: παραγωγή -διανομή – διάθεση», εισήγηση Παναγιώτης Σαϊτανούδης – Πανελλαδικό Δίκτυο Ανταλλαγής Αγαθών και Υπηρεσιών Χωρίς Χρήματα, του Πελίτι, 5.30μμ

Διεξαγωγή θεματικής «δίκτυο ανταλλακτικότητας και νομισματικής μονάδας», εισήγηση: Χρήστος Παπαΐωάννου (ΤΕΜ Μαγνησίας), 5.30μμ

Διεξαγωγή θεματικής «νομική διάσταση της πρότασης εξαγοράς της ΕΥΑΘ», εισήγηση: Παντελής Ραδίσης δικηγόρος – Κίνηση 136, 5.30μμ

Συνέλευση με θέμα «Κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία» εισήγηση: Michael Albert (ΗΠΑ znet – οικονομολόγος) – Didac Costa (Δικτύου Ανταλλαγής του Montseny – Ecoseny – Ισπανία) – Κώστας Νικολάου καθηγητής ΕΑΠ

Τετάρτη 7 Σπετεμβρίου Υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών:

Διεξαγωγή θεματικής «διαχείριση των απορριμμάτων και η αντίσταση των τοπικών κοινωνιών ενάντια στις επιλογές του κράτους και του κεφαλαίου», εισήγηση: Περιβαλλοντικός σύλλογος Ασσήρου “Φίλοι της Γης” – Πρωτοβουλία συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (Αττικής), 5.30μμ

Διεξαγωγή θεματικής «τοπικές αντιστάσεις ενάντια στα συμφέροντα των εταιριών: Περίπτωση εξόρυξης χρυσού σε Θράκη & Χαλκιδική», εισήγηση: – “πρωτοβουλία ενάντια στις βλαπτικότητες” – Επιτροπή Αγώνα Μ. Παναγίας., 5.30μμ

Διεξαγωγή θεματικής«καμπάνια εξαγοράς της ΕΥΑΘ – δημοκρατία στο νερό», εισήγηση: Κώστας Μαριόγλου Σωματείο ΕΥΑΘ – Κίνηση 136

Συνέλευση με θέμα «Υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών» εισήγηση: (πρωτοβουλία κατοίκων Βερολίνου για το νερό), Oscar Oliveira (αγώνες για το νερό στη Βολιβία) , Σπύρος Μαρκέτος ιστορικός καθηγητής ΑΠΘ.

Συναυλίες ( 1100μμ)

Δευτέρα 5/9:
Απροσάρμοστοι – The U.N. – Da.Ma.Ste Τrio – Banksters

Τρίτη 6/9:
Trio Balkano – Animanation – Περσινά Ξινά Σταφύλια – Μάριος Παπαδέας & Στέφανος Γανωτης (λύρα & σαντούρι) – Electrobalkana

Τετάρτη 7/9:
Σπυριδούλα – Emociones – Nasa Funk – Φρούτα του Δάσους – Χορευτική μουσική απο το sound system της “βιοτεχνίας”

email: info@amesidimokratiafest.org
http://amesidimokratiafest.org/

Δύο είναι οι λόγοι που γέμισαν οι πλατείες με πολίτες:

α) Η κατάρρευση της υπόσχεσης για «ευημερία & ανάπτυξη».

Δηλαδή ο αποκλεισμός των περισσότερων από εμάς από την συμμετοχή σε αυτό που λέγεται «καπιταλιστικός παράδεισος». Αυτός ο αποκλεισμός στη πρόσβαση του πλούτου, μας επιβάλει συνθήκες διαβίωσης άλλων αιώνων ή άλλων ηπείρων, και δεν είναι τόσο ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από το μνημόνιο και μόνο. Το άνοιγμα της «κοινωνικής ψαλίδας» μεταξύ της οικονομικής ολιγαρχίας και των υπολοίπων απαντά στις ανάγκες του διεθνούς οικονομισμού, – έχει δρομολογηθεί εδώ και δεκαετίες, – και απλώνεται σε ολόκληρο τον γεωγραφικό χάρτη της Ευρώπης. Την ένταξη της χώρας στην ΕΕ μεσολάβησε μια δεκαετία όπου το πλαστό χρήμα ( δανεισμός – χρηματιστήριο ) ανέβαλε προσωρινά τη διαδικασία αυτής της όξυνσης των οικονομικών αντιθέσεων. Η αναβολή αυτή είχε ως μόνο αποτέλεσμα η επαναφορά αυτών των αντιθέσεων να γίνει σε υπερθετικό βαθμό έντασης, βίας και σοκ.
Οι περισσότεροι/ες που είμαστε στις πλατείες αναπολούμε κάτι που έχει απέλθει ανεπιστρεπτί. Το κράτος πρόνοιας πέθανε, και μαζί του πέθανε και ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Μέσα στα συντρίμμια αυτού του παλιού κόσμου έχουν θαφτεί μαζί και όλες οι παραστάσεις και ιδεολογίες του παρελθόντος είτε «δεξιές» είναι αυτές, είτε «αριστερές». Τις πλατείες σήμερα δεν τις γεμίζουν ούτε τα εθνικιστικά εμβατήρια ούτε οι συνδικαλιστικές κορώνες. Από την Τυνησία μέχρι το Σύνταγμα μια νέα ταυτότητα αναδύεται, αυτή του ανώνυμου πλήθους, χωρίς θρησκευτικούς, κομματικούς ή ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Στη παρούσα ιστορική φάση το δημοκρατικό πλήθος μέσα από τον θρυμματισμένο κόσμο που βρίσκεται έχει να κάνει μια, χωρίς να του δίνεται δικαίωμα δεύτερης ευκαιρίας, επιλογή.
Είτε αυτή του αλληλοσπαραγμού – Είτε αυτή της δημιουργίας.
Το αίτημα να φύγει το μνημόνιο είναι αίτημα σημαντικό αφού αφορά ζητήματα χειροπιαστά αλλά δεν αρκεί. Αποτελεί μια «μυωπική» ματιά της πραγματικότητας. Δεν είναι το αίτημα που απαντάει την ουσία του προβλήματος.

β) Η αγανάκτηση για την έλλειψη δημοκρατίας.

Στις πλατείες συναντηθήκαμε με το σύνθημα «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα!». Αυτό αποτελεί αίτημα και πρόταγμα μαζί. Δεν είναι ένα κούφιο σλόγκαν. Η δημιουργία όλο και περισσότερο συγκεντρωτικών εξουσιών τύπου ΕΕ σηματοδότησαν μια εποχή όπου το έθνος κράτος χάνει την αρχική του σημασία και η εξουσία γίνεται όλο και πιο απόμακρη για τους πολίτες σε όλο και πιο δυσπρόσιτα για αυτούς μονοπάτια, καθώς οι αποφάσεις που αφορούν τις ζωές μας δεν παίρνονται ούτε καν στα εθνικά κοινοβούλια πια αλλά μέσα στα γραφεία τραπεζικών συγκροτημάτων και τους διαδρόμους των πολυεθνικών. Οι κυβερνήσεις λαών μετατρέπονται σε κυβερνητικές εταιρίες και οι λαοί αλλάζουν ιδιότητα από πολίτες σε καταναλωτές ή φορολογούμενους ανάλογα με την οικονομική τους θέση. Στο εντωμεταξύ η δημοκρατία πάει περίπατο και η μοναδική εξουσία που έχουμε την δυνατότητα να ασκούμε είναι να ψηφίζουμε κάθε βράδυ στο reality show το «νούμερο» της αρεσκείας μας.
Στις πλατείες οι κατακερματισμένες υποκειμενικότητες έχουμε συγκροτήσει ένα συλλογικό εγώ που λέει: «Αγανακτώ με αυτή την κατάσταση και αναλαμβάνω εγώ τώρα την πρωτοβουλία των αποφάσεων για όσα με αφορούν». Από την στιγμή που αυτή η αγανάκτηση εκφράστηκε συλλογικά ο δρόμος για την άμεση δημοκρατία έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται. Με την παρουσία μας στις δεκάδες πλατείες και τις εκατοντάδες συνελεύσεις έχουμε ήδη ξεκινήσει αυτή την διαδικασία. Ο διάλογος. Το βίωμα. Ο χωροχρόνος που έχουμε απελευθερώσει, έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμα του στην ιστορία, στην χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι ασφαλώς η κυβέρνηση Πασοκ, ούτε ακόμα το ίδιο το μνημόνιο. Για το κυρίαρχο καθεστώς αυτά αποτελούν αναλώσιμες επιλογές. Είτε πέσει η κυβέρνηση θα έρθει μια άλλη, λιγότερο ή περισσότερο, μπλε ή πράσινη, και είτε διώξουμε την Τρόικα οι πολιτικές των οικονομικών ολιγαρχιών θα συνεχιστούν με άγριο ή πιο ήπιο τρόπο. Η κίνηση μας λοιπόν θα πρέπει να αποσκοπεί στην ριζική αλλαγή του πολιτειακού και οικονομικού καθεστώτος και να ξεκινά πρώτα και κύρια από την ίδια την στάση μας ως πολίτες. Η κοινωνική αλλαγή προϋποθέτει τι συνείδηση έχουμε. Αν η συνείδηση μας εξακολουθεί και αναπολεί τον παλιό τρόπο ζωής του «αριστερού προφίλ με την δεξιά τσέπη» είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη με το παρελθόν. Αν όμως επαναπροσδιορίσουμε το πώς ζούμε, πώς συγκατοικούμε, πως εργαζόμαστε και για τι, πως αξιολογούμε τον άνθρωπο, πως αντιλαμβανόμαστε την πόλη και την πολιτική τότε θα μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε ξανά.
Η δύναμη μας είναι η απλότητα μας. Και επειδή τα απλά πράγματα είναι πολύ δύσκολο να τα αντιληφτούμε, προτιμούμε να χανόμαστε στην μετάφραση των μεγάλων λόγων και στόχων. Αυτή είναι και μια ερμηνεία του φαινομένου της «Βαβυλωνίας» που επικρατεί τις περισσότερες φορές στις συνελεύσεις. Ο άλλος λόγος είναι αυτός που περιέγραψε πολύ εύστοχα ένας χτεσινός ομιλητής. Όπως σε ένα αφυδατωμένο οργανισμό δεν του δίνεις απότομα μια λίμνη νερό να πιεί, παρά του βρέχεις τα χείλη σιγά σιγά, έτσι και σε εμάς η δημοκρατία θα πρέπει να έχει αργά και σταθερά βήματα αλλιώς κινδυνεύουμε να «πνιγούμε» στην υπερβολή. Όσο πιο μικρά τόσο πιο σίγουρα και δυνατά θα είναι. Ο ατέρμονος ακτιβισμός, τα υπερεπαναστατικά συνθήματα, οι βερμπαλιστικοί λόγοι μόνο κακό έχουν να προσφέρουν.
Από ένα like που κλικάραμε στον υπολογιστή μας κατακλύσαμε κατά εκατοντάδες χιλιάδες τις πλατείες τις χώρας και σχεδόν ταυτόχρονα κατά δεκάδες χιλιάδες αναδείξαμε τον δημόσιο διάλογο και την αυτοδιαχείριση του δημόσιου χώρου. Όλα αυτά που κάνουμε αυτές τις εβδομάδες, αυθόρμητα και αυτόοργανωμένα δεν θα μπορούσε να τα κάνει κανένα κόμμα, κανένας μηχανισμός – κρατικού, στρατιωτικού, εκκλησιαστικού ή και εταιρικού τύπου. Η δύναμη του αφυπνισμένου πλήθους είναι ικανή για τους μεγαλύτερους άθλους. Χωρίς καθοδήγηση, χωρίς κάθετο συντονισμό αλλά σχεδόν με μαγικό τρόπο ξεκινήσαμε ταυτόχρονα να παίρνουμε το λόγο στις πλατείες και μιλάμε, ακούμε, γεμίζουμε το δημόσιο χώρο ειρηνικά.
Το επόμενο μας βήμα πρέπει να είναι επίσης μικρό. Όσο γίνεται όμως πιο συνειδητό.
Το καθεστώς δεν φοβάται την οργή μας. Αυτή μπορεί και να την εκτρέψει σε αλληλοσπαραγμό ή να την διαχειριστεί όπως θέλει. Αυτό όμως που τα κυβερνητικά επιτελεία σε όλη την Ευρώπη δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν είναι το αποφασισμένο πλήθος.
Αν σήμερα έχουν σαστίσει με την μέχρι τώρα στάση μας, θα τρέμουν πραγματικά αν καταφέρουμε να εμβαθύνουμε την ποιότητα της άμεσης δημοκρατίας. Μέχρι τώρα αυτό το κάνουμε μόνο τοπικά η κάθε πλατεία χωριστά. Η υιοθέτηση της διακήρυξης της πλατείας συντάγματος είναι μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη. Πρέπει να περάσουμε από τις συνελεύσεις των πλατειών και στην συνέλευση των συνελεύσεων – στην «εθνοσυνέλευση» αν θέλετε αλλιώς να το πούμε. Ας στείλουμε ένα κάλεσμα σε όλες τις πλατείες να υιοθετήσουμε 3 κοινά πράγματα.

– Δημοψήφισμα για να καταργηθεί το μνημόνιο.
– Άρνηση χρέους.
– Άμεση δημοκρατία τώρα!

Αυτό ας γίνει από κοινού σε μια εθνοσυνέλευση που θα λάβει χώρα στην πλατεία συντάγματος.
Εκεί η κάθε πλατεία να αποστείλει 3- 4 κληρωτούς εντολοδόχους για να εκπροσωπηθεί σε ένα σώμα αποτελούμενο από όλες τις πόλεις και τις πλατείες της Ελλάδας. Αυτή η εθνοσυνέλευση θα μπορεί με τον πιο υπεύθυνο και δημοκρατικό τρόπο να καλέσει τον ελληνικό λαό, και κάθε μετανάστη που αγαπά αυτό τον τόπο, σε Πολιτική Απεργία.
Αν καταφέρουμε και επιδείξουμε αντοχή στις διαφωνίες μας, θέληση στην ενότητα, και δημιουργήσουμε αυτή την δομή οριζόντιας αμεσοδημοκρατικής εθνοσυνέλευσης, θα είναι μια κίνηση που θα προκαλέσει τριγμούς εκ βάθρων στο πολιτικό σύστημα. Τότε η φωνή μας θα ακουστεί όχι μόνο σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Γεωργιλάς Αθανάσιος

Σάββατο 11 Ιουνίου στις 19.00 Παρουσίαση βιβλίων και ιδεών:
“Πολιτικές της ελευθερίας” Ο ηγεμονισμός και το δημοκρατικό πλήθος: Παράλληλες και αντιθετικές πορείες.

Στην διάρκεια του επαναστατικού κινήματος οι στρατηγικές που ακολουθήθηκαν διακρίθηκανκυρίως ανάμεσα σε αυτές των πολιτικών του ηγεμονισμού και αυτές του πλήθους.

* Η συγκεντρωτική – ηγεμονική πυγμή του μαρξιστικού – λενινιστικού μοντέλου επέφερε στις αρχές του 20ου αιώνα ένα δυνατό επαναστατικό ρήγμα στον καπιταλισμό αλλά απέτυχε να εγκαθιδρύσει μια χειραφετημένη κοινωνία.

* Ο σοσιαλδημοκρατικός ηγεμονισμός της θεσμικής διαχείρισης και των μεταρρυθμίσεων κατάφερε να αναβαθμίσει συχνά τις συνθήκες ζωής των πολλών αλλά δεν επέδρασε στην ισότιμη συμμετοχή της κοινωνικής ζωής και στον ελεύθερο προσδιορισμό της και επιπλέον στις σημερινές συνθήκες αδυνατεί να υπερασπιστεί αυτές τις όποιες κατακτήσεις κέρδισε στο παρελθόν.

Τα αντικρατικά και μη ηγεμονικά κινήματα κατόρθωσαν ενίοτε να ιδρύσουν κοιτίδες κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Απέτυχαν όμως να τις επεκτείνουν ή να τις διατηρήσουν σε βάθος χρόνου, περιχαρακώνοντας τη ριζική ισοελευθερία σε ισχνές μειονότητες, φευγαλέες στιγμές και ευκαιριακές νησίδες σε ένα αρχιπέλαγος ανισότητας και υποταγής.

Αυτές οι στρατηγικές του παρελθόντος επιδρούν ακόμα και σήμερα σε εμάς μέσα σε μια εποχή αναδιάταξης του καπιταλισμού που ανατρέπει όλες τις μέχρι τώρα δομές και βεβαιότητες της ζωής.
Στο αβέβαιο και ακαθόριστο αυτό μέλλον που προδιαγράφεται μπροστά μας, και εν μέσω του δημοκρατικού γεγονότος των “πλατειών”, ποιες θα μπορούσαν να είναι οι “πολιτικές ελευθερίες” της σύγχρονης νεωτερικότητας; Μπορεί να υπάρξει σύζευξή ή μόνο ανταγωνισμός των μεταξύ αυτών στρατηγικών;

Αυτά είναι κάποια από τα θέματα που θα μας απασχολήσουν στην εκδήλωση της 11ης Ιουνίου στις 7.00μμ στον 2ο όροφο του Μικρόπολις και θα γίνει με αφορμή την παρουσίαση από τον συγγραφέα του Αλέξανδρο Κιουπκιολή του βιβλίου: “Πολιτικές της Ελευθερίας”, των εκδόσεων Εκρεμμές.

Στην Ισπανία εμφανίστηκε, όχι τυχαία και όχι από το πουθενά, ένα κίνημα πολιτών για την πραγματική δημοκρατία.

Το κίνημα αυτό πλημμύρησε τους δρόμους και τις πλατειές 60 πόλεων αγωνιζόμενο ενάντια στην κυριαρχία της εμπορευματοποίησης των ανθρώπων από τον καπιταλισμό, ενάντια στον κοινοβουλευτικό κομματικό κατεστημένο και προκρίνοντας την πραγματική δημοκρατία των πολιτών.

Το κίνημα αυτό δεν είναι καθοδηγούμενο από κανένα μεγάλο συνδικάτο καμία καθεστωτική οργάνωση αλλά είναι αποτέλεσμα της κουλτούρας της ελευθερίας και της άμεσης δημοκρατίας μέσα από τις εργατικής συνελεύσεις βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τις κολεκτίβες και τις αγροτοκοπερατίβες, τα εγχειρήματα των atinaio, των καταλήψεων, των ελευθεριακών σχολείων και των αμεσοδημοκρατικών δήμων.

Η βαθιά αυτή παράδοση που δημιουργεί δομές και συνειδήσεις ελευθερίας είναι η πρωτόλεια μαγιά που ξεχύθηκε με τόση αυτοπεποίθηση και αέρα αλλαγής στην Ισπανία την 15 Μαίου.

Τα εγχειρήματα αυτά μέσα από την ματιά της πρότασης της αποανάπτυξης σας καλούμε να γνωρίσουμε και να συζητήσουμε παρακολουθώντας την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 19.00 στο Μικρόπολις, το Ντοκυμαντέρ: “φόρος τιμής στην Καταλωνία ΙΙ”, για το κίνημα και τις προ-εικονιστικές δομές μιας «άλλης οικονομίας».

Διοργάνωση: «άλλη δημοκρατία»
Αφίσα της εκδήλωσης, εδώ.

Κυκλοφόρησε έκδοση της άλλης δημοκρατίας αναφορικά με την Κερατέα και τη σημερινή μας κατάσταση , την οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε μορφή pdf από εδώ.

Περισσότερες πληροφορίες: 2310 266 669

Η μπροσούρα θα παρουσιαστεί στον κοινωνικό χώρο για την ελευθερία μικρόπολις την Παρασκευή 15 Απριλίου στις 19.00 κατά τη διάρκεια εκδήλωσης-ενημέρωσης με θέματα:
-Τοπικές αντιστάσεις σε Κερατέα και Μεγάλη Παναγία.
-Παρουσίαση μπροσούρας της άλλης δημοκρατίας: “Η Κερατέα, η κοινωνία των σκουπιδιών, & σημειώσεις για την σημερινή μας κατάσταση”

Παρασκευή 18 Μαρτίου 7.00μμ Μικρόπολις Bενιζέλου & Βασ Ηρακλείου 18

Εκδήλωση: Αντί για Δημοκρατία, εταιρία.

Τα κοινωνικά αγαθά ως οι νέες αγορές.

Εισήγηση: άλλη δημοκρατία

Ομιλητές:

Βάννα Ζαφειροπούλου , δικηγόρος

Πέτρος Μουρέλος , κοινωνιολόγος

Παρέμβαση: Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης για την κοινωνική υπεράσπιση του σιδηροδρόμου.

Σάββατο  19 Μαρτίου 12.30μμ συγκέντρωση στην πλατεία ΟΣΕ

Κάλεσμα Υποδοχής της δράσης – πορεία στην πλατεία  του σταθμού ΟΣΕ:

“επιβίβαση στην Αμαξοστοιχία και Σιδηροδρομική πορεία με αφετηρία την Φλώρινα και τέ ρμα το σταθμό της Θεσσαλονίκης”

Δευτέρα 21 Μαρτίου 7.00μμ στο Μικρόπολις Bενιζέλου & Βασ Ηρακλείου 18

1η Ανοιχτή Συνάντηση Κατοίκων Κέντρου για την υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών

Παραθέτουμε και την εισήγηση της άλλης δημοκρατίας για την Εκδήλωση στις 18/3, στο Μικρόπολις

Αντί Δημοκρατία, εταιρία.

Τα κοινωνικά αγαθά ως οι νέες αγορές.

Την διάσταση που το ελληνικό κράτος καταλαμβάνει μέσα στο χώρο της ελληνικής κοινωνίας, μπορούμε να την διακρίνουμε μέσα από τα λόγια της  – καθόλα αρμόδιας για το θέμα αυτό – οικογένειας Μητσοτάκη. Από την ρήση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς τους αστυνομικούς «το κράτος είστε εσείς», στην πρόσφατη ρήση της Ντόρας Μπακογιάννη «είμαστε με τους ιδιώτες», διαγράφεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, ως μηχανισμός καταστολής από την μία και ως κυβέρνηση επιχειρηματικών ελίτ από την άλλη.

Το πολιτικό σύστημα κυριαρχείται από καπιταλιστικές δυνάμεις και αναμφίβολα υπόκειται σε πεδίο αντιπαράθεσης επιχειρηματικών συμφερόντων. Ποια είναι ακριβώς η σχέση επιρροής των δυνάμεων των αγορών με το κράτος και γιατί συμβαίνει τώρα η πλήρης ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών και όχι πρωτύτερα; Ποια η σχέση της κρίσης με αυτή την επιλογή;

Είτε είναι αποτέλεσμα της κρίσης, για να δοθεί λύση στα αδιέξοδα του καπιταλισμού, είτε η κρίση είναι η αφορμή για την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και την επίτευξη νέων αγορών μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο, το αποτέλεσμα για τις κοινωνίες παραμένει το ίδιο.

Ο καπιταλισμός βρισκότανε σε ένα συμβιβασμό με το κράτος στον προηγούμενο αιώνα και δεν διεκδικούσε την ένταξη των κοινωνικών αγαθών όπως υγεία, παιδεία στις αγορές. Τώρα πια αυτός ο συμβιβασμός, που δημιούργησε και το κράτος πρόνοιας, δεν υφίσταται πλέον και οι αγορές διεκδικούν την πλήρη υπαγωγή των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών κοινωνικής ωφέλειας στην δυναμική τους. Η διαδικασία αυτή δεν είναι τελείως πρόσφατη καθώς η απαρχές της ξεκινούν με τον Θατσερισμό για την Ευρώπη και την πολιτική Ρήγκαν για τον υπόλοιπο κόσμο – το λεγόμενο αγγλοαμερικανικό μοντέλο ελαχιστοποίησης του κράτους – επιχειρηματία. Η διαφορά αυτών των πολιτικών στην δεκαετία του 80 με το σήμερα είναι ότι τότε υποστηρίχθηκαν μόνο από την ακραία νεοφιλελεύθερη πτέρυγα του πολιτικού συστήματος και είχαν δεχθεί την αντιπολίτευση των σοσιαλδημοκρατών, της αριστεράς και της λαϊκής δεξιά της Ευρώπης, μάλιστα η ίδια η Θάτσερ χαρακτήριζε την πολιτική της ως «συντηρητική επανάσταση».  Σήμερα αυτή η πολιτική θεωρείται από όλο το κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα, εκτός των ορθόδοξων μαρξιστών του ΚΚΕ, ως μονόδρομος. Η ευρωπαϊκή αριστερά δεν πείθει ότι φέρνει σοβαρές διαφωνίες παρά περισσότερο προσχηματικές. Φαινόμενα Κουβέλη – Δαμανάκη & Ανδρουλάκη έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτή την διαπίστωση που λέει ότι η ιδεολογική θέση των αριστερών προσαρμόζεται ανάλογα με την θέση που κατέχουν εντός ή εκτός εξουσίας, επισύρουμε για αυτό το λόγο σοβαρές επιφυλάξεις για το ρόλο τους από την ιταλική ελιά μέχρι τους πράσινους της Ευρώπης και το δικό μας σύριζα.

Γιατί λοιπόν τώρα η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με αυτή την πολιτική; Για 3 δεκαετίες παρόλο που κυριαρχούσε η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και ενθαρρυνόταν η απελευθέρωση των αγορών εντούτοις το κράτος διατηρούσε την επιχειρηματικότητα του σε κοινωνικές υπηρεσίες. Γιατί τώρα με φρενήρεις ρυθμούς έχει επιβληθεί το δόγμα του «κράτους υπό εκποίηση»; Ποια η σχέση της κρίσης με αυτό το δόγμα; Τι επιπτώσεις επιφέρει για την κοινωνία η λειτουργία υπό κερδοσκοπικών όρων των υπηρεσιών κοινωνικής ωφέλειας και των κοινωνικών αγαθών και τι αντιστάσεις ή προοπτικές χειραφέτησης μπορούμε να βρούμε από την κατάσταση αυτή, είναι ζητήματα που θέλουμε να μας απασχολήσουν στην εκδήλωση αυτή.

Το τέλος της Ευρώπης, από τον πολίτη στον πελάτη.

Αν θέλουμε από κάπου να πιάσουμε την αρχή του νήματος της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών αυτό χρονολογικά τολμάμε να το τοποθετήσουμε στην οικονομική κρίση των αρχών του 70. Έως τότε και κυρίως λόγω της εξάρτησης του καπιταλισμού από την αγοραστική και πολιτική δυναμική του εργατικού πληθυσμού, είχε επέλθει συμβιβασμός μεταξύ κράτους και καπιταλισμού, γνωστός ως κευνσιανισμός και το κράτος πρόνοιας κρατούσε τις δημόσιες υπηρεσίες και τα κοινωνικά αγαθά έξω από την σφαίρα της κερδοσκοπίας. Ναι μεν το κράτος λειτουργεί με επιχειρηματικά κριτήρια αλλά η δυνατότητα πίεσης των πολιτών, μια δυνατότητα πολύ πιο άμεση στο κράτος απ’ ότι στις υπερεθνικές εταιρίες, παρείχε ένα μαξιλάρι κοινωνικής ωφέλειας και χρησιμότητας. Αυτό θα το δούμε σε όλα τα παραδείγματα που μπορούμε να σκεφτούμε για δημόσιες υπηρεσίες το πώς ήταν στην κρατική μορφή τους και πως στην εταιρική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σιδηρόδρομοι της Αγγλίας όπου μετά την ιδιωτικοποίηση τους όχι μόνο ακρίβυναν ως υπηρεσίες, αλλά και η ποιότητα τους χειροτέρεψε σε τέτοιο βαθμό που αυξήθηκαν τα θανατηφόρα σιδηροδρομικά ατυχήματα λόγω κακού σχεδιασμού και συντήρησης. Η αναζήτηση του μέγιστου κέρδους χαμηλώνοντας το κόστος των υπηρεσιών τις υποβάθμιζε σε πολύ μεγάλο βαθμό συγκριτικά με την υπό κρατική εποπτεία τους, γκρεμίζοντας ένα ιδεολόγημα που μας σερβίρεται πολύ τελευταία ότι «οι ιδιώτες ξέρουν καλύτερα». Το παράδειγμα των αγγλικών σιδηροδρόμων θα το ζήσουμε σύντομα και στην χώρα μας σε υπηρεσίες της Ενέργειας με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ , της ΕΥΑΘ στην ποιότητα και τιμή του νερού αλλά και στον ελληνικό ΟΣΕ. Η Κρίση του ’70 άρχισε να αποδυναμώνει το εργατικό κίνημα μεταλλάσσοντας την εργασία σε υπηρεσίες και σπάζοντας σε κομμάτια το βιομηχανικό προλεταριάτο. Οι νέες τεχνολογίες εξασθένησαν ακόμα περισσότερο την ενότητα της εργατικής τάξης και ενδυνάμωσαν περισσότερο το κεφάλαιο. Σταδιακά με την επικράτηση μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της ιδεολογίας περί παγκοσμιοποίησης, διαμορφώθηκαν και νέα κέντρα αγορών και οι αναπτυσσόμενες χώρες παρουσίασαν καταναλωτικό δυναμικό. Σήμερα τα αποτελέσματα αυτής της ανακατανομής του κεφαλαίου και των δυναμικών του έχουν φέρει ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις τόσο μεταξύ δύσης και ανατολής ( χωρών του BRIC ) αλλά και μέσα στην δύση μεταξύ ΗΠΑ & ΕΕ. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο χρειάζεται 2 πράγματα για να κρατήσει σε ικανοποιητικά ποσοστά τα κέρδη του και να καταστήσει την Ευρώπη ανταγωνιστική μέσα στο παγκόσμιο παιχνίδι.

α) Την υποβάθμιση της  αξίας της εργασίας

β) Την πρόσβαση του σε νέες αγορές.

Για το α) σήμερα δεν θα επιλέξουμε να επεκταθούμε. Βιώνουμε όλοι μας όμως την ήττα της εργατικής αξίας έναντι του κεφαλαίου και αυτό είναι ένας από τους λόγους που το κεφάλαιο ένιωσε την αυτοπεποίθηση να σπάσει τον συμβιβασμό που είχε κάνει με το κράτος στην μεταπολεμική περίοδο και να διεκδικήσει την πρόσβαση των αγορών και στα κοινωνικά αγαθά όπου και αποτελούσαν μέχρι τότε άβατο για το καπιταλιστικό κεφάλαιο. Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία επέτυχε την άρση κάθε διαιτησίας στη μισθοδοσία, δασμών, φόρων και φραγμών στο ελεύθερο εμπόριο από την μεριά του κράτους. Με πιο πολύ αυτοπεποίθηση τώρα υπάγουν τα κοινωνικά αγαθά στην λογική της εμπορευματοποίησης, καθώς οι πολιτικοί υπάλληλοι των κυβερνήσεων βρίσκονται σε πλήρη στοίχιση με τις φιλελεύθερες ιδεολογίες, στην ουσία είναι υπάλληλοι των εταιριών και όχι πολιτικοί.

Η γνήσια αγορά στις οικονομικές θεωρίες των ακαδημαϊκών προϋποθέτει ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανταγωνιστικών παραγωγών και ένα πολύ μεγάλο αριθμό έως απεριόριστο που τείνει προς το άπειρο πελατών και σχετικά εύκολες δυνατότητες για την είσοδο νέων παραγωγών.

Η ιδανική αγορά για τους ιδιώτες ή αλλιώς αυτή που δεν διαβάζουμε στα εγχειρίδια του νεοφιλελευθερισμού αλλά βιώνουμε στην πραγματικότητα, προϋποθέτει από τα παραπάνω μόνο την διεκδίκηση του απεριόριστου αριθμού πελατών στην διάθεση όσο λιγότερων, και αν είναι δυνατό ενός σε μορφή ογκόλιθου μονοπωλίου όπως αυτό στην περίπτωση του λογισμικού  ή του πετρελαίου.

Στην πραγματικότητα σε αντίθεση με το κράτος επιχειρηματία το οποίο παρέχει υπηρεσίες προς όλους και κυρίως μόνο προς τις χαμηλές τάξεις – συνέπεια ή αποτέλεσμα των χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών – ο ιδιώτης εταιρία προσφέρει συνήθως υπηρεσίες και προϊόντα σε πιο περιορισμένους πληθυσμούς ανώτερων οικονομικά τάξεων. Η ανάδυση του καταναλωτισμού προϋπέθετε και την ανάδυση ενός μεγάλου πληθυσμιακά μεσαίου στρώματος με οικονομική ευρωστία – η λεγόμενη μικροαστική τάξη που πολιτικά καταλαμβάνει και το ιδεολόγημα  του «μεσαίου χώρου». Η ευρωπαϊκή μεσαία τάξη μπορούσε λοιπόν και ανταποκρινόταν στον καταναλωτισμό και λειτουργούσαν αυτού του είδους οι αγορές. Με την υποβάθμιση της αξίας της εργασίας εν μέσω πολιτικής της κρίσης μειώνεται δραστικά και η καταναλωτική δυναμική των πληθυσμών της Ευρώπης και έχουμε έλλειμμα συσσώρευσης κερδών στις αγορές. Πχ με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), μόνο στο τέλος του α΄ διμήνου του 2011 έχουμε βουτιά στις πωλήσεις των αυτοκινήτων στο 54,5% και από εκτιμήσεις της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου ο έλληνας οδηγός μείωσε στο 2010 την χρήση του αυτοκινήτου κατά 10% αλλά εντούτοις πλήρωσε 25% ακριβότερα καύσιμα. Βρίσκεται λοιπόν εδώ ο καπιταλισμός αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα που στην ουσία δημιούργησε ο ίδιος ή καλύτερα η απληστία του. Πως μπορεί να δημιουργεί αγορές σε ένα φτωχό πληθυσμό; Η απάντηση είναι ότι οι αγορές θα έπρεπε να προσανατολιστούν από τα είδη πολυτελείας στα απαραίτητα για την ζωή αγαθά. Έπρεπε οι αγορές να βρουν τρόπο να περιλάβουν στο σύνολο του πληθυσμού αυτό που του είναι απαραίτητο, αυτό χωρίς την κατοχή του οποίου δεν θα μπορεί να ζει. Και αυτή την ιδιότητα την διατηρούν μόνο τα δημόσια κοινωνικά αγαθά.

Η γέννηση ενός παιδιού πχ αποτελεί μια κοινωνική λειτουργία που μέχρι πρότινος θεωρούταν ότι βρίσκεται εκτός των κανόνων της αγοράς. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ποτέ ότι η εγκυμοσύνη το δικαίωμα δηλαδή ενός ζευγαριού να έχει πρόσβαση σε μια υγιή και προστατευόμενη γέννα θα γινόταν με όρους αγοράς;  Το κράτος δίνει σε όλους ακόμα και τους πιο αδύναμους οικονομικά την δυνατότητα να έχουν τις έστω ελάχιστης ποιότητας  υποδομές και τα νοσοκομεία. Οι κλινικές των ιδιωτών προσφέρουν πολυτέλεια και όχι υποκατάσταση της υπηρεσίας για την κάλυψη αυτής της ζωτικής λειτουργίας. Η γέννηση λοιπόν ενός μέλους της κοινωνίας βρίσκεται θεωρητικά υπό την αιγίδα του κράτους. Φανταστείτε αυτή την σχέση να διαρρηγνύεται προς χάριν των επιχειρηματικών συμφερόντων. Φανταστείτε την αγορά να διεκδικεί την πλήρη εμπορευματοποίηση της μαιευτικής. Φανταστείτε το κράτος να νομοθετεί ότι υποχρεωτικά η εγκυμονούσα θα πρέπει να διακομιστεί στις ιδιωτικές κλινικές και να τιμωρεί με πρόστιμα ή και φυλάκιση όσες μητέρες γενούν σπίτι τους με το πρόσχημα του κινδύνου της δημόσιας υγείας. Φανταστείτε ένα μέλλον όπου όποιο ζευγάρι δεν μπορεί να καλύψει τις οικονομικές απαιτήσεις μιας εισαγωγής γέννας σε ιδιωτική κλινική να είναι αναγκασμένο να βγάζει έξω από τα σχέδια του την προοπτική της απόκτησης ενός παιδιού. Φανταστείτε όλα αυτά και θα φανταστείτε μια ιδανική αγορά στον τομέα της μαιευτικής.

Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Ο Εργολάβος στην εξουσία.

Αυτή η κατάσταση πραγμάτων σηματοδοτεί το τέλος κάθε επίφασης δημοκρατικών δικαιωμάτων. Στην τριγωνική σχέση πολίτη, κυβέρνησης, εταιριών. Ο πολίτης συνδέεται με την κυβέρνηση μέσω των εκλογών ως το ύστατο και μοναδικό μέσο από την μεριά του ελέγχου της κυβερνητικής πολιτικής. Βρίσκεται όμως ανήμπορός και έξω από οποιαδήποτε πρόσβαση στην σφαίρα της αγοραιοποίησης των κοινωνικών δικαιωμάτων και αγαθών. Διογκώνεται με τον τρόπο αυτό η ανισότητα στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική σχέση μεταξύ πολιτών και κεφαλαίου. Όσο πιο πολύ αυξάνουν την επιρροή τους οι εταιρικές ολιγαρχίες επάνω σε τομείς των κοινωνικών αγαθών και δημόσιων υπηρεσιών τόσο περαιτέρω περιστέλλονται τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών. Η κυβέρνηση συνδέεται άμεσα με τις εταιρίες και τις εργολαβίες νομοθετώντας τα συμβόλαια , μετατρέποντας έτσι το ανήθικο σε νόμιμο και ο πολίτης εγκλωβισμένος σε μια σχέση υποτελή – πελάτη, με τις εταιρίες να έχουν όλες τις εξουσίες υπέρ τους. Είναι σαφές ότι η κατάσταση αυτή έχει κρίσιμες συνέπειες για την έννοια της δημοκρατίας, στην ουσία περνάμε σε μια εποχή όπου οι δομές της κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας” διατηρούνται προσχηματικά (εκλογές-κυβερνήσεις-κοινοβούλια) αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα καθεστώς εταιρικής κυβέρνησης ιδιωτών που επιβάλει την θέληση του σε ένα πλήθος χωρίς καμμία πρόσβαση ή εκπροσώπηση στην πολιτική ούτε καν με την έννοια που αυτή διατηρεί στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η πολιτική ανισότητα είναι αναμφισβήτητη. Η εκχώρηση του κράτους στα επιχειρηματικά συμφέροντα (διαχείριση απορριμμάτων, υπηρεσίες της υγείας, παιδείας, συγκοινωνιών, επικοινωνιών, ενέργειας, οικονομικής αρωγής στους ασθενέστερους κ.ά.) καταργεί την ιδιότητα του πολίτη και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο συγγράφεται, θεσμοθετώντας μια νέα σχέση πολιτικής μεταξύ των εταιριών και των υποτελών-πελατών τους.

άλλη δημοκρατία

Σάββατο 29 Ιανουαρίου, 19:00μμ

Μικρόπολις – Κοινωνικός Χώρος για την Ελευθερία

Εισήγηση

άλλη δημοκρατία

Ομιλητής

Αλέξανδρος Κιουπκιολής

Ενημερώνουμε τις ενδιαφερόμενες για μια εκδήλωση που θα πραγματοποιήσουμε με θέμα ‘’Καπιταλισμός ή Δημοκρατία’’ και την παράλληλη βιβλιοπαρουσίαση και βιβλιοκριτική του συγγράμματος Μεταδημοκρατία (εκδ. Εκκρεμές) του Colin Crouch, από τον μεταφραστή του Αλέξανδρο Κιουπκιολή.

Θα γίνει μια απόπειρα για:

-την ερμηνεία της εξέλιξης των καπιταλιστικών χωρών από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα,

-τα αίτια της παθητικοποίησης, του υπερατομικισμού και του ναρκισσισμού των ανθρώπων στην εποχή μας, την εποχή του γενικευμένου κομφορμισμού,

-την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών δικαιωμάτων,

–την σμίκρυνση του πολιτικού χώρου,

-τις διεξόδους από αυτή την κρίση της αντιπροσώπευσης και της μετάθεσης των προβλημάτων στους δήθεν «ειδικούς», δήθεν ουδέτερους τεχνοκράτες, μέσω της ανάδυσης του πολιτικού υποκειμένου και μιας πραγματικής δημοκρατικής κοινωνίας.