Προκήρυξη για τη γενική απεργία της 15ης Δεκέμβρη
Από τη γενική ανεργία, στη γενική απεργία και στην επαναστατική προοπτική
Ενάντια στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία, προς μια άλλη δημοκρατία
«Ο πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου είναι πόλεμος ορισμών… Ο αγώνας ορισμού [ελέγχου των νοημάτων] είναι αγώνας για επιβίωση… Αυτός που πρώτος θα ορίσει το νόημα μιας κατάστασης, επιβάλλει στον άλλο τη δική του πραγματικότητα και τον ορίζει, είναι ο νικητής… Έτσι κυριαρχεί κι επιβιώνει. Εκείνος που ετεροκαθορίζεται, υποτάσσεται, ίσως και να σκοτωθεί.»
Thomas Szasz – «The Second Sin»
Ο Μισελέ, μας έλεγε ο Καστοριάδης, έγραφε στα γεράματα του σχετικά με τη γαλλική επανάσταση: «Την ημέρα εκείνη όλα ήταν δυνατά…, το μέλλον έγινε παρόν…, δεν υπήρχε πια χρόνος, μόνο μια αναλαμπή αιωνιότητας». Όμως δεν μας αρκεί μια νύχτα έρωτα, μας χρειάζεται ολόκληρη ζωή. Στο σημερινό καθεστώς κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, γιατί περί ολιγαρχίας με μηδενική νομιμοποίηση πρόκειται, καταφαίνεται πλέον η λύσσα της σημερινής κυβέρνησης ενάντια στο κοινωνικό σύνολο.
Το φαινόμενο «δεκέμβρης» κατάφερε να αναδείξει αυτό που μέχρι τότε είχε συγκαλυφθεί: το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά είναι και πρόβλημα νοήματος. Το οικονομικό πρόβλημα είναι μόνο μία πτυχή του όλου, της ολικής δηλαδή θέσμισης των κοινωνιών, και προκύπτει ως πρόβλημα από την έλλειψη δημοκρατίας. Εδώ και τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες βιώνουμε την ανάδυση ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου: του κομφορμιστή, ατομιστή και αποπολιτικοποιημένου καταναλωτή που βρίσκεται σε απάθεια και που δεν έχει καμία αρμοδιότητα να εμπλέκεται στις πολιτικές υποθέσεις (λες και τάχα η πολιτική, η αμφισβήτηση δηλαδή της κοινωνικής θέσμισης που αποσκοπεί στο μετασχηματισμό της κοινωνίας σύμφωνα με τις επιθυμίες της ίδιας της κοινωνίας, είναι δουλειά των δήθεν ειδικών «πολιτικών επιστημόνων»). Αυτή η ανάδυση ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου που αδυνατεί να βρει νόημα πέρα από την κατανάλωση και την απάθεια, είναι η αιτία που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολοένα και μεγαλύτερη υποδούλωση. Γιατί, εν τω μεταξύ, η καπιταλιστική μηχανή επιβάλλει, ελέω απάθειας, ό,τι επιθυμεί προς όφελος μιας χούφτας ανθρώπων. Αν η οικονομία ήταν απλό εργαλείο προς την κοινωνική ευημερία (όπως θα έπρεπε), το οποίο θα ήταν υπό κοινωνικό έλεγχο και κοινωνική αυτοδιεύθυνση της παραγωγής, τότε σίγουρα δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ.
Η κοινή γνώμη έχει κενή γνώμη…
(γιατί αδιαφορεί)
Στη σημερινή συγκυρία, πρώτη προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κατάστασης στην οποία μας έφερε η καπιταλιστική λαίλαπα, είναι να αντιληφθούμε την ουσία της σημερινής (ετερόνομης) θέσμισης: η δήθεν αστική ή κοινοβουλευτική «δημοκρατία» δεν είναι τίποτε άλλο παρά κοινοβουλευτική ολιγαρχία, όπου λίγοι (οι -δήθεν- ειδικοί, οι οποίοι πλέον είναι και οι διανοητικά μετέωροι) αποφασίζουν για τις ζωές όλων μας, χωρίς να έχουμε λόγο εμείς οι ίδιοι για τις ζωές μας και για το δημόσιο χώρο. Το ίδιο συμβαίνει και στους χώρους της εργασίας, όπου μια κάστα τεχνοκρατών διευθύνουν από τα πολυτελή γραφεία τους.
Σήμερα, δεν χρειαζόμαστε την εκδίκηση αλλά τη διεκδίκηση. Μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για τις ζωές μας, δημοκρατικά και αυτόνομα. Μακριά από ιεραρχίες, κόμματα, αφεντικά και δούλους, μπορούμε να αποφασίζουμε συνειδητά υπό διαδικασίες (άμεσης) δημοκρατίας. Άλλωστε, κάτι τέτοιο συμβαίνει ούτως ή άλλως, υπόρρητα: οι κοινωνίες δημιουργούν τον τρόπο που υπάρχουν, τις σημασίες τους, αποδίδοντας τες όμως σ’ έναν κάποιο Θεό, σε μια κυριαρχία, στην επιστήμη και πάει λέγοντας. Το ζήτημα είναι να το πράξουμε και συνειδητά. Αυτή η αδιάκοπη κοινωνική διεργασία που σήμερα συντελείται με δραματικό και έντονο τρόπο, η διαδικασία παραγωγής νέων νοημάτων πρέπει να μας οδηγήσει προς ένα μόνο δρόμο: προς μια δημοκρατική επανάσταση.
Τι θα ορίσουμε όμως ως επανάσταση; Αν ορίσουμε, όπως νομίζουμε ότι πρέπει, τη ρητή αλλαγή των θεσμών μιας κοινωνίας με τη συλλογική δράση αυτής της κοινωνίας ή του μεγαλύτερου μέρους της, τότε αυτομάτως μιλάμε για μία διαδικασία όπου οι πολίτες αναλαμβάνουν τις αποφάσεις της δημόσιας ζωής μόνοι τους, ισότιμα και δημοκρατικά. Υπό αυτή την έννοια, διεκδικούμε μια διαδικασία όπου τίποτα δεν θα είναι ιερό, αλλά τα πάντα θα αμφισβητούνται ως κοινωνικές δημιουργίες – αγωνιζόμαστε για μία διαδικασία η οποία δεν θα αποτελεί επιδίωξη κατάληψης της εξουσίας από μια μειοψηφία. Από αυτό, γίνεται ξεκάθαρο ότι επανάσταση δεν σημαίνει το αιματοκύλισμα, αλλά την ποιοτική αλλαγή. Να επιδιώξουμε την κοινωνική επανάσταση: τη συνειδητή επιλογή της αλλαγής του τρόπου θέσμισης της κοινωνίας, όπου οι άνθρωποι θα συνδιαλέγονται αλληλέγγυα και όπου θα κυριαρχεί η γενική βούληση της κοινωνίας· όχι μιας πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, όπως συμβαίνει τώρα.
Αν μία κοινωνία δεν μπορεί να σώσει η ίδια τον εαυτό της, τότε δεν μπορεί να τη σώσει κανείς επίδοξος «σωτήρας» στο όνομα της. Κι αν προσπαθήσει να το κάνει, τότε σίγουρα θα είναι δικτάτορας…
Από την άποψη αυτή, μια δημοκρατική επανάσταση προϋποθέτει τη συλλογική κατανόηση της σημερινής κατάστασης, του ετερόνομου χαρακτήρα της θέσμισης, του ολιγαρχικού χαρακτήρα της σημερινής εξουσίας και της αξίας μιας άλλης, πραγματικής δημοκρατίας. Μία δημοκρατική επανάσταση δεν θα προϋποθέτει την επιβολή δια της βίας σε κανέναν: θα διέπεται από τη σιωπηρή αποδοχή της επιθυμίας για αυτόνομη δράση της κοινωνίας και των ατόμων με δημοκρατικό τρόπο. Και ο μόνος τρόπος για να την πετύχουμε, είναι η απονοηματοδότηση της σημερινής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας.
άλλη δημοκρατία
anotherdemocracy.gr
Κατεβάστε την προκήρυξη σε pdf